سلام دوستان،
خیلی وقت بود که دنبال کیف می گشتم ولی کیف های بازار خیلی تکراری شدن، تنوعی درشون نیست و همه مثل هم هستند. رنگاشون هم تیره است. تصمیم گرفتم تو اینترنت سرچ کنم که با ناامیدی زیاد از اینترنت هم یک دفعه یک فروشگاه کیف های دست دوز پیدا کردم. ظاهرا جدیده. باورم نمی شد، کیفاش فوق العاده است. می تونم بگم یه انقلاب تو بازار کیف ایرانه چون اصلا کاراش شبیه ایرانی ها نیست. سبکش خارجیه و قیمتاش هم نسبت به کاراش و دست دوز بودنش خیلی مناسبه. سریع سفارش دادم و بعد از واریز پول به حسابشون اونا هم برام پست کردن. خیلی جالب بود چون بسته بندیش هم قشنگ و شیک بود و یک کارت تشکر از خرید هم داخلش گذاشته بودن. الان هم که دارم استفاده می کنم واقعا کیفش راحت و جاداره و خیلی شیکه ....همه ازم می پرسن از کجا خریدم و تو خیابون هم همه نگاه می کنن.....خیلی خوشحالم .....
حتما بهتون پیشنهاد می کنم از این فروشگاه دیدن کنید، ضرر نمی کنید که هیچ حرف منو هم تایید می کنید.
این آدرسشه:
تولید چرم در قدیم
پوست خام حیوانات خواص نامطلوب و عمر نسبتا کوتاهی دارد بنابراین به مرور راههایی ابداع شد تا کیفیت آن بهبود یابد.این راهکارها عمری طولانی تر و قدیمی تر از صنعت نساجی دارند.ابتدا با ابزار سنگی،استخوانی و حتی چوبی آنرا می ساییدند. بعدها پوست را دود میدادند وآنرا با روغن چرب می کردند تا دوام بیشتری داشته باشد.این روشها با افزودن موادی چون نمک، سماق، زاج، خاکستر چوب و فضولات حیوانی تکامل یافت و در آخر دباغی پوست ابداع گردید.
1)خیساندن:
پوست خشک را به مدت 3تا6 روز توی حوض آب می خیساندند.خیساندن پوست در همه جهان رواج داشته است. اسکیموها پوست را با جویدن خیسانده و نرم می کردند که علاوه بر عامل مکانیکی جویدن ترکیبات شیمیایی بزاق دهان بر چرم موثر بوده است.
2)آهک زنی:
پوست های خیس شده و نرم را در حوضچه ها یا خمرهای سفالی قرار داده و لابه لایش آهک می پاشیدند و سپس حوضچه یا خمره را پر آب کرده 5تا6 روز صبرمی کردند تا آب آهک نسوج پوست را نرم کند. سپس تیرهای چوبی به اسم خارچوغ را کار گذاشته وپوست ها را بر روی آن ها قرار می دادند و قسمت های زاید را کارد می تراشیدند.
3)تخمیر:
پوست ها را مجدد داخل حوضچه یا خمره قرار می دادند و این بار لابه لایشان آرد جو می پاشیدند و رویش آب می ریختند.در زمستان 20 روز و در تابستان 15 روز صبر می کردند تا آرد جو تخمیر شود و آب آهک باقیمانده خنثی کند. سپس پوست ها را خارج کرده و روی خارچوغ با کارد مخصوص می تراشیدند.
4)تخمیر مجدد:
عملیات قبل را این بار 3 تا 4 روز تکرار می کردند تا پوست کاملا آماده شود . اگر در این مرحله مدت زمان طولانی تر
می شد بر جستگی هایی روی سطح پوست به نام آبله یا سوزنک بوجود می آمد.
5)شستن:
در این مرحله پوست را با آب کاملا می شستند تا مواد باقیمانده ازبین برود.
6)نمک پاشی:
پوست ها را تشت های بزرگ قرار داده و لابه لایش نمک می پاشیدند. مدت زمان این مرحله 3تا4 روز بود.
7)دباغی:
گودال هایی با دیواره و کف چوب و آجر می ساختند و پوست ها را یکی یکی به مازو یا هر ماده ی دباغی دیگر آغشته کرده داخل گودال می ریختند و هر روز زیر و رو می کردند و لگد مال می نمودند تا مواد دباغی به خوردش برود. پس از 4 تا 5 روز پوست ها را از گودال بیرون می آورند.
8)خشک کردن:
پوست ها را در معرض آفتاب ملایم خشک می کردند.
9)کاشی کاری:
پوست های خشک شده را بصورتی که لش آنها به سمت بالا قرار گیرد روی زمین پهن می کردند و با سنگ رویش می کشیدند تا صاف و نرم شود. در این مرحله چون تکه های چرم کنار هم روی زمین چیده می شود به آن کاشی کاری می گویند.
10)صیقل کاری:
پوست ها را پشت و رو کرده و رخ چرم را با سنگ های مخصوص صیقل می دادند.
11)روغن دادن:
چرم را با پیه آب شده گاو یا روغن های دیگر می آغشتند.چرب کردن چرم باعث نرم شدن آن می شود.
12)رنگ کردن:
رنگ کردن چرم حتما باید پس از روغن زدن انجام شود چون رنگ مانع از رسیدن چربی به سطح چرم می شود. در صورت تمایل چرم در آخرین مرحله توسطدست رنگ آمیزی می شد که رنگ روی رخ چرم قرار می گرفت. چرم خود رنگ به علت داشتن رنگ طبیعی رنگ نمی شود.
تهیه ی پوست از چرم به روش مدرن:
اصل کار در روش صنعتی مانند روش سنتی است یعنی در تولید پوست اصل کار خشکاندن پوست و تهیه ی چرم اصل کار دباغی پوست است. که به مرور زمان جزئیات مراحل کار از جمله مواد مورد استفاده و نیز استفاده از ماشین به جای انسان به این روش اضافه شده و ماهیت کار مانند روش سنتی است. استفاده از مواد شیمیایی به جای مواد طبیعی دوام و کیفیت پوست و چرم را کاهش داده است.
در عوض استفاده از دستگاه خودکار به جای انسان در روش مدرن باعث شده که امکان تولید انبوه و متنوع پوست و چرم فراهم شود. در هر صورت تولیدات سنتی به هیچ وجه قابل مقایسه با محصولات مدرن نیستند و چرم تهیه شده به روش سنتی کیفیت بسیار بهتری دارد.
انگیزه پیشرفت
انگیزه پیشرفت عبارت است از نیروی انجام دادن خوب کارها نسبت به استانداردهای عالی. دیوید میک للند و جان اتکسنیون که ماهیت انگیزش پیشرفت را در چهل سال اخیر مطالعه کرده‌اند نیاز پیشرفت را اینگونه تعریف می‌کنند. جستجو کردن موفقیت در رقابت با استانداردهای عالی شخص با انگیزش پیشرفت نیرومند می‌خواهد در برخی از تکالیف چالش انگیز موفق شود. |
ویژگیهای افراد دارای انگیزه پیشرفت
حداکثر عملکرد در تکالیف نسبتا چالش انگیز در افرادی با انگیزش پیشرفت بالا
افرادی که نیاز پیشرفت زیادی دارند در تکلیفی که به آنها گفته شده از نظر دشواری متوسط بهتر از افرادی که نیاز پیشرفت کمی دارند عمل می‌کنند. وی افراد با نیاز پیشرفت زیاد بهتر از افراد با نیاز پیشرفت کم در تکالیف آسان یا دشوار عمل نمی‌کنند و عملکرد در تکالیف نسبتا دشوار برای فرد با نیاز پیشرفت زیاد مشوق مثبتی را فراهم می‌سازد که فرد با نیاز پیشرفت کم آن را تجربه نمی‌کند. فرد با نیاز پیشرفت زیاد به دنبال چالش متوسط است زیرا این نوع چالش مهارت و تونایی وی را بهتر می‌آزماید. موفقیت از طریق مهارت خود شخص به فرد با نیاز پیشرفت زیاد این احساس را می‌دهد که کار وی خوب انجام شده است، احساس که اهمیت خاصی برای این افراد دارد.
پایداری در افراد با انگیزش پیشرفت بالا
افراد با نیاز پیشرفت زیاد نه تنها تکالیف نسبتا دشوار را ترجیح می‌دهند بلکه پایداری بیشتری نیز در این تکالیف دارند و پایداری کم در تکالیف آسان و دشوار افراد شدیدا پیشرفت‌گرا هنگام روبه رو شدن با شکست در تکالیف دشوار در مقایسه با افراد پیشرفت‌گرای کم پایداری زیادی نشان می‌دهند. افراد با نیاز پیشرفت زیاد عموما استقامت بیشتری دارند و تا مدت زمان بیشتری به کار خود ادامه می‌دهند.
رفتارهای بازرگانی در افرادی با انگیزش پیشرفت بالا
مک کللند که تحقیقات مفصلی روی انگیزش پیشرفت داشته است ارتباط نیرومندی را بین رفتارهای بازرگانی و انگیزه پیشرفت مشاهده کرده است. او دانشجویان را از نظر نیاز پیشرفت مورد بررسی قرار داد و انتخابهای شغلی آنها را 14 سال بعد پی گیری نمود. هر یک از شغلهای دانشجویان با عنوان بازرگانی دسته بندی شد. اکثر افرادی که که مشاغل بازرگانی داشتند در آزمون 14 سال قبل خود انگیزه پیشرفت بالایی نشان داده بودند.
زمینه اجتماعی انگیزه پیشرفت
هنگام توصیف انگیزه پیشرفت ضروری است که زمینه‌های اجتماعی آن توجه شود. هر فرد تلاش می‌کند به نحوی به وظائف مورد نظر خویش عمل کند ولی از آنجا که این امر در یک محیط اجتماعی اتفاق می‌افتد. مفاهیمی از قبیل تشریک مساعی ، رقابت ، تشکیل گروه ، اهداف گروه و پیشرفت گروهی نیز مطرح می‌شود. در میان آثار اجتماعی انگیزه پیشرفت می‌توان به آثار مثبت اجتماعی آن اشاره کرد که مورد توجه بیشتری قرار می‌گیرند. با توجه به اینکه بیشتر افراد جامعه موفقیت در انجام وظائف را یک هدف مثبت در نظر می‌گیرند و در این زمینه تلاش می‌کنند در نتیجه به آثار مثبتی از قبیل فزونی انتظار موفقیتهای بعدی غرور و صلاحیت بیشتر دست می‌یابند. بنابراین موفقیت دارای آثار مثبت اجتماعی است.
دستیابی به هدف مورد انتشار موجب تجلی موفقیت می‌گردد و در این صورت افراد نسبت به یکدیگر برخورد صمیمانه و خیر اندیشانه از خود نشان می‌دهند. در یکی از آزمایشاتی که در این زمینه انجام شد، محققان نتیجه گرفتند که افراد موفق نسبت به افراد ناموفق در زمینه کارهای اجتاعی و عام المنفعه و مددیاری آمادگی بیشتری از خود نشان می دهند. آنها معتقد بودند که بین موفقیت و گرایش به کارهای مردم پسند رابطه وجود دارد. نتیجه تحقیق دیگری نشان داد که وجود احساس موفقیت در افراد باعث می‌شود که آنها به شکلات دیگران بیشتر رسیدگی کنند.
تاثیر عدم موفقیت بر رفتار به درستی معلوم نیست ولی وقتی موفقیت سبب افزایش رفتار اجتماعی می‌شود، می‌توان تصور کرد که عدم موفقیت در بروز رفتارهای ضد اجتماعی موثر باشد. گاهی افرادی که موفق نمی‌شوند، سعی می‌کنند عزت نفس خویش را به صورت سطحی با رفتارهای بلند پروازنه بهبود بخشند. تاثیر عدم موفقیت به عواملی از قبیل زمینه‌های اجتماعی و موقعیت اجتماعی که فرد در آن موقعیت موفق نشده است، بستگی دارد.
روشهای اندازه گیری انگیزه پیشرفت
رایج‌ترین شیوه اندازه گیری انگیزه‌های پیشرفت آزمون TAT است که توسط "هنری مورای" ارائه شده است. TAT مجموعه‌ای ار تصاویر را به آزمودنی نشان می‌دهد و از او می‌خواهد تا داستانهای کوتاهی درباره وقایع نقاشی شده در هر تصویر بسازد. محتوا و موضوعی که فرد برای تصویر ارائه شده در قاب داستان ارائه می‌کند، می‌توانند بیانگر نیازها و انگیزه‌های پیشرفت باشند: مثلا ممکن است فردی برای یکی از تصاویر آزمودن TAT موضوع تلاش شخصی را برای راه یابی به دانشکده پزشکی ، دکتر شدن و کشف درمان برای یک بیماری لاعلاج را مطرح کند چنین محتوایی یک موضوع مربوط به انگیزه پیشرفت است.
علاوه بر آزمون TAT مقیاسهای دیگری نیز برای بررسی انگیزه پیشرفت مورد استفاده قرار گرفته‌اند که مقیاسهای خود سنجی رواج بیشتری پیدا کرده‌اند چون راحت‌تر قابل اجرا و نمره گذاری و تفسیر هستند. در این میان می‌توان به مقیاس pmt هرمنزو پرسشنامه انگیزش پیشرفت هلم دیچ و اسپنس اشاره کرد.